Een oude man met trillende handen en een wandelstok, een oma, een meisje van 14, een moeder en een keurige meneer. Wat hadden ze gedaan? Blijkbaar iets want ze werden door de politie gefouilleerd op verboden wapenbezit. In het kader van een preventie fouilleer actie ging de politie met man en macht aan de gang om iedereen in de Pijp te fouilleren. Het was een intimiderend gezicht en niet alleen dat het voelde heel bedreigend, zoals ik zelf aan de lijve ervaarde. “Ja mevrouw”, zei een agent, ” dat moeten we doen want er zijn dit jaar al vier moorden gepleegd in de Pijp en om niemand te discrimineren, fouilleren we iedereen.” Natuurlijk, heel logisch!!! Heel logisch om de pret van mensen die lekker wat aan het drinken of eten zijn te onderdrukken en heel logisch om ook mensen angstig te maken. De één vond het misschien wel grappig, maar een ander had duidelijk last er van vanwege een trauma of iets dergelijks. Maar ja, die oude en trillende man zou natuurlijk een moordenaar kunnen zijn en onder onze strakke zomerjurkjes kan wel eens een wapen verborgen zijn…

Ik vraag me af wat deze actie voor zin had – zoveel onschuldigen lastigvallen met de nodige paniek hier en daar om zogenaamd moorden te voorkomen… De echte wapenbezitters zijn al lang verdwenen als ze die busjes en al die agenten zien met de gele hesjes aan. Eerst waren ze in het Sarphatipark geweest, toen in de Mc Donalds en nu op het Heinekenplein waar ik met wat vrienden en familie gezellig een borrel zat te drinken. Ook wij moesten gefouilleerd worden, mijn nekharen stonden meteen overeind en mijn gevoel van onrechtvaardigheid kwam naar boven; dit klopt niet! Ik wil helemaal niet gefouilleerd worden. Ik zei dit ook tegen de agenten, die eerst zeiden dat ze dat natuurlijk begrepen, maar het was verplicht en ze gaven me een folder die dat duidelijk maakte. Niet dus – en o ja de burgemeester had in deze actie toegestemd, dus dan moest ik toch eraan mee doen. “En als ik het niet doe”, zei ik. Nou, dan moesten ze me aanhouden en meenemen naar bureau, waar ik een veroordeling kon verwachten en een boete van minstens 300 euro. “Nou”, zei ik, “neem me dan maar mee” en ik was benieuwd tot hoever deze poppenkast zou doorgaan. Het was toch van de zotte dat ik gestraft kon worden. Ik heb toch een recht van weigeren. Nee, blijkbaar niet – en het was dat mijn dochter erbij was die mij smeekte om toch mee te werken, anders was ik mee gegaan naar het bureau. “Ach”, zei een agent, “houdt het toch gezellig mevrouw”. Gezellig zeg je, ik had het heel gezellig tot jullie aan die intimiderende actie begonnen.

Wat is er met het onderscheidend vermogen van de politie gebeurt, dat ze niet kunnen zien dat onze groep met een paar oma’s, jonge meiden en doodgewone moeders geen dreiging vormen. Nee, het was allemaal in het kader van het voorkomen van discriminatie! Ik vraag je: is dat het waard dat je dan zoveel emotionele onrust veroorzaakt en hartaanvallen riskeert van doodgewone mensen die niet begrijpen wat er gebeurt.. Is dit dan die politiestaat die we vreesden. Het lijkt er wel op – ik durf de stad niet meer in te gaan, bang dat dit nog een keer gebeurt. Ik slaap vannacht heel onrustig, alleen al door de frustratie. Welke onzinnige bureaucraat heeft dit nu weer verzonnen? Kan dit dan zo maar?